مدح و ولادت امام حسین علیه‌السلام
روز ازل که قسمت ما را نــوشته اند ما را به نــام حضرت دریا نوشته اند کار جنــون ما به تماشــا کـشیده است ما را غبــار محمــل لیــلا نوشتــه اند بر روی بــال های تـمـام فــرشتگــان از سرگذشت عــاشقی ما نــوشتــه اند یوسف کجاست تا سر خود را فدا کنیم ما را ز دودمــان زلیخــا نــوشتــه اند روز ازل مــقــابل اســمــی که تا ابــد یک یا حسین گفته مسیحــا نـوشتـه اند هم چون تو را نه این که دو عالم ندیده است مثـل تو را به عرشِ خدا هم ندیـده اسـت آن جلوه ای که نور تو را آفریده است در پیش خویش قبــله نما آفــریده است حتی تمام بود و نبودی که هست ونیست محض گــل جمــال شما آفــریـده است یک کعبه را برای خودش خلق کرده است شش گـوشه را به خاطر ما آفریده است تا قبــله را بــرای همیشه نشــان دهـد در خاک خویش کـربـبلا آفریــده است جبـریل زیر پای تو فهمیده است خـدا این بال را بــرای کـجــا آفــریده است مردم خــدا شنـیده ولیکــن نــدیــده اند ما دیده ایم آن چه که مردم شنـیـده اند تو انـتهــای جــاده قــالــوا بــلی شـدی زهرا شدی علی شدی ومصطفی شدی روزی که هر فرشته بر آدم به سجده رفت ای سر نــاگــشودۀ حـق بر مــلا شدی در سایه سار جلوه ات عباس قـد کشید یعنی چقـدر بی حــد و بی انتهــا شدی ما قسمت همیـم که با عمــر روزگــار ما دردمنـد عـشق و تو دارالشفــا شدی دیدی که بی کسیم و نداریم دل خوشی همسایــۀ قــدیـمی این چــشـم ها شـدی چون فطرسیم گر چه به زنجیر میشویم شکر خــدا به پــای شما پیــر میشویم روز الست، روز ازل، لحظه های عشق روزی که آفریده شد عالم برای عشق روزی که آفــرینش گــیتــی تمــام شـد آغاز شد به دست خـدا ماجـرای عشق بودیم گر چه در دل سر گشتگان ولی کم کم شدیــم بین همـه آشنــای عـشـق چشمی میـان آن همه ما را ســوا نمود دل را ربود و داد دلی مبتــلای عـشق دستی به روی شانۀ مان خورد و ناگهان ما را صدا نمود کسی با صـدای عشق روز الــست لحــظــۀ آغــاز عــاشـقی ما را خــدا نمود اسیــر خــدای عـشق عکس خــدا نشسته بر آیـیـنــه هـایمان روز ازل حسینیــه شد سیـنـه هایمــان هستی بهانه بود كه سِــرّی بیــان شود مستی بهانه بود كه سـاقی عـیـان شود خلقت ادامه یافت و رازی گـشـوده شد تا معنــی وجــود زمیـن و زمــان شود با دست غیب برق ظهورت نوشت عشق وقـتـش رسیده نــوبت دلداه گــان شود قلب مدینــه می طپد از خــاك پــای تو جــارو كـش همیـشـۀ این آستــان شود حتی بهشت با سر مژگان رسیده است تا قبــله گاهِ وسعت هفـت آسمــان شود تو حیدری، تو فــاطمه ای، تو پیمبری سوگند بر خدا كه خـداییش محــشری! بی تو هـزار گـوشۀ دنیـا صفا نداشت اصلاً خدا بدون تو این جلوه را نداشت گیرم هــزار کعبه خــدا خـلق می نمود چنگی به دل نمیزد اگر کـربلا نداشت شکرخدا که خانۀ تان هست روی خاک ور نه زمینِ تیره که دارالشفــا نداشت مجــمــوعۀ خـصائــل بی انتـهــا شدی یـك جـا تــمـام سلــسلــۀ انـبـیــا شــدی گیرم بهار نیست دمی جان فزا که هست گیرم بهشت نیست غبار شما که هست بر خشت خشت كعبــه نـوشتند بـا طلا گیرم كه قبله نیست ولی كربلا كه هست در ازدحام خیل گــدا جا اگر کـم است تشریف آورید دو چشمان ما که هست جــایی اگر نبود خــدا را صــدا کـنـیـد باب الجواد وسایۀ ایوان طلا که هست کوتاست سقف عـالم اگر وقت پر زدن غم نیست روی گنبد و گلدسته ها که هست خوش گفته اند قطره که دریا نمی شود هر یوسفی که یوسف زهـرا نمی شود تو آمــدی قـیــامت کـبــری رقــم زدی بر تــارُک همیــشۀ عــالـم عـلــم زدی میخوستی كه رَشك بَرَند دیگران به من زلف مرا گــره به نـسـیــم حــرم زدی حس می کنم میـان دلـم بــوی سیب را از آن زمان که در حرمِ دل قــدم زدی می خواستی که شعله بگیـریم بی امان آتش به جان هر غــزل محــتـشم زدی با شیر، طعـم روضه تان را چشیده ام وقتی سـری به چــشم ترِ مــادرم زدی مجنون کوچه های غمم دست من بگیر دل تنــگ دیدن حــرمم دست من بگیر تو تشنه و دریغ ز یک جـرعه آب، آه تو تشنه و تمامی صحــرا ســراب، آه در زیر نیزه های شکسته نهــان شدی با زخـم های تـازه تر و بی حساب، آه یک سو صدای العطش آرام می رسید یک سو صدای هلهله ها در شتـاب، آه یک سو صدای ضجــۀ زینب بلند بـود یک ســو صدای مـادرت اما کباب، آه كم كــم نگــاه بر بدنت سخت می شود كــم كــم نفس زدنـت سخــت می شـود |